"My bones hold a stillness,the far Fields melt my heart"
-"Θα αλλάξω,θα δεις.Βαρέθηκα πια".Λίγα λόγια,φθαρμένα,που οφείλουν τον όποιον εντυπωσιασμό στην παραφορά της στιγμής που τα προκάλεσε.
Δεν αμφιβάλλω,ωστόσο,για την εντιμότητα των προθέσεων που φανερώνουν οι δηλώσεις αυτού του είδους.Απλά τείνω να τις αποδέχομαι πλέον ως κομμάτι της απόδοσης ενός ρόλου και τίποτε παραπάνω.
Μου ήταν δύσκολο να αποθαρρύνω τη συντροφιά μου που αδυνατούσε να δει πως δεν είναι ο φόβος και η συνήθεια τα μοναδικά γυμνά ντουβάρια που ορθώνονται ολόγυρά μας για να εντείνουν την ηχώ μιας σκυφτής ζωής,αλλά και τα ίδια μας τα περιγράμματα.
Τα αδυσώπητα όρια του καθενός από εμάς τα οποία,μοιάζοντας με απαντήσεις που γυρεύουν τα ερωτήματά τους,μας εμποδίζουν να περπατήσουμε σε απάτητα μονοπάτια.
Ευτυχώς είναι η πραγματικότητα αυτή που προλαβαίνει πάντα το απαισιόδοξο επιμύθιο,επιφυλάσσοντας,έστω και σπάνια,στιγμές ψυχικού μεγαλείου,στιγμές εξαιρετικής διαύγειας και πολυπόθητης γαλήνης,οι οποίες μας κάνουν να βλέπουμε λίγο καθαρότερα και να ανοίγουμε πού και πού την πόρτα της φυλακής μας.
Θα συνεχίζαμε την κουβέντα μας,όμως έδειχνε μαγευτικό το δειλινό και το άφθονο αλκοόλ γρήγορα μας χάρισε τη λήθη των διαφωνιών μας και το συνωμοτικό γέλιο.
Ένα γέλιο που ηχούσε σαν μια δέσμη κλειδιών,από χρόνια σκουριασμένων.
posted by still ill @ 1:10 AM
2 Comments:
το μειονεκτημά του ήταν ότι μπορούσε να καταλάβει περισσότερα απ' ότι έπρεπε ...
Ατυχία,θα έλεγα.
Τουλάχιστον να υπήρχε κάποια πρωτοτυπία σε αυτήν,αλλά δυστυχώς...
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home